Το Super Nintendo κυκλοφόρησε από την Nintendo στην Ιαπωνία (σαν Super Famicom) τον Νοέμβριο του 1990 και στην Αμερική τον Αύγουστο του 1991 σαν Super Nintendo Entertainment System (ή Snes), με διαφορετικό σχεδιασμό από την αρχική Ιαπωνική έκδοση της κονσόλας.
Η πολιτική της Nintendo εκείνη την εποχή για το NES ήταν και το μυστικό της επιτυχίας της, πράγμα που το συνέχισε και στο SNES. Δηλαδή μεγάλη ποικιλία από ποιοτικά παιχνίδια (τα οποία και έχουν αφήσει εποχή), χαμηλή τιμή και σχετικά απλό αλλά δυνατό hardware. Το Snes άργησε να μπει στην αγορά των 16-bit μηχανών, πράγμα που έκανε η Sega με το Mega Drive/Genesis, αλλά γρήγορα η ποιότητα των παιχνιδιών του SNES οδήγησαν την κονσόλα στην κορυφή των πωλήσεων, παρότι δεν κατάφερε να πουλήσει όσα και ο προκάτοχος του, το NES.
Το SNES είχε τρομερά τεχνικά χαρακτηριστικά για την εποχή του, όπως ταχύτητα επεξεργαστή: 3.58 MHz, ανάλυση: 512 x 418 , χρώματα: 256 / 32,768 . Μάλιστα, όταν οι αντίπαλοι κατασκευαστές παρουσίασαν τις 32bit κονσόλες τους, η Nintendo θέλησε να τους αποδείξει ότι οι 16-bit κονσόλες έχουν πολλά ακόμη να δείξουν και παρουσίασε σε συνεργασία με την καταπληκτική Rare το εξαιρετικό Donkey Kong Country στο 1994.
Για εμένα (και πολλούς άλλους φυσικά), το SNES ήταν η καλύτερη κονσόλα όλων των εποχών, με βάση πάντα το hardware και το software που διέθετε. Σε αυτήν την κονσόλα πέρασαν μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια που έγιναν ποτέ, όπως το The Legend of Zelda: A Link to the Past, Super Metroid, Super Castlevania, Donkey Kong Country κ.α.
Το SNES το είχα αγοράσει διστακτικά, θυμάμαι, αφού το NES μου είχε αφήσει χρόνους ξαφνικά. Το είχα αγοράσει πακέτο με το Super Metroid, το οποίο αρχικά θεωρούσα ότι ήταν το πιο άθλιο παιχνίδι που είχα παίξει μέχρι στιγμής, ως ότου αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο μαζί του και να αλλάξω γνώμη άμεσα.
Μιας και εκείνες τις εποχές το gaming θεωρούνταν αποκλειστικά ασχολία για παιδιά, έτσι πιστεύω ότι για τους περισσότερους το SNES είναι συνδεδεμένο με τα παιδικά τους χρόνια και φυσικά μόνο τις καλύτερες αναμνήσεις μπορεί να τους φέρει. Ατελείωτες ανταλλαγές παιχνιδιών με φίλους, αναμονή νεωτέρων παιχνιδιών, "ζαχάρωμα" των παιχνιδιών στις βιτρίνες, ως ότου να έρθουν οι γιορτές για να μπορέσουμε να τα αγοράσουμε, ατελείωτες ώρες παρέα με φίλους για να περάσουμε την δύσκολη πίστα, φιλικές κόντρες σε δύσκολα παιχνίδια (όπως το Super Castlevania) για το ποιος είναι καλύτερος παίχτης και γενικά η εποχή εκείνη ήταν η καλύτερη, μιας και σε έφερνε πιο κοντά με τους φίλους σου, αφού για να παίξεις διπλό, έπρεπε να είστε στην ίδια κονσόλα και όχι στο σημερινό "μοναχικό" online gaming.
